özlemek de çare değil ki aslında..
özlem özlemi doğurur..
bi bakarsın;
bu gece gözlerini özleyip yanmışsın;
yarın gece ellerinin hasretiyle tutuşup kavrulmuşsun..
bir bütünü özlemez ki hiç bu deli yürek.
ne kadar nefret ediyorum desede,
nefret ettiği değil midir hep en çok özlenen.
O'nlu geçen tek bir ân için delirilen..
ve gelmeyeceği bilinse de
her kapı tıkırtısında,
her ayak sesinde,
her telefon zilinde,
O'dur ümidiyle yürek titretilen...
hani diyorum ki bazen kendi kendime
gideni öyle bir yere oturttu ki bu yürek,
giden geri gelsede,
dolduramaz kalpteki yerini belkide..
çocukluğumdaki elbiselerim gibi biraz;
bir beden büyük gelecek bu sevgi kendisine..
*bahar*
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder