milyarlarca insan içinde bir ben
ve gökteki milyarlarca yıldız içinde bir yıldız
o ve ben
ikimizde yapayalnızız...
bazen bir boşluk oluyor içimde
bir girdabın soğuk kollarında buluyorum kendimi
döne döne yok oluyorum
ve çaresizlik dönemecinde boğuluyorum..
bazı sabahlar kuşların ötüşü bile
korkunç bir çığlığı andırıyor beynime
düşüncelerim düşün selimden çıkıyor
ve boğuyor beni kendi düşlerimin içinde
öyle yalnız ve çaresiz hissediyorum ki bazen kendimi
kimsesiz ve bir başıma
sewmelerde vurgun yemiş yüreğim
sewilmeye ise sanki asırlardır hasretim
şimdilerde
kahır yüklü bir limanda
sessiz sessiz ağlayan bir gemi gibiyim
fırtınasahip çık bana
ayaklarımı savur, yolumu yitir
bir kaç düş saklı kalsın sadece sunağında
kalbim artık dupduru
kuru çakıl yataklarında...
*bahar*
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder