yerim olmadığını öğrendiğim an
kapadım umudumun kapılarını güneşe..
ne inancım kaldı artık
ne de güvenim,
hiç kimselere...
hattâ kendime bile...
yanlış bir zamanda
fazlasıyla imkansız bir sewdayı düşlemişim..
kış ortasında çiçeklenmeye çalışan
erik ağacı misali.....
"ben seni sewmiyorum" dediği an,
sewgi dilenmemeli,
silkelenip kendime gelmeli,
ve yaptığım ayıbı
geç de olsa farketmeliydim..
ama ben ne yaptım;
ısrar üstüne ısrar ederek
onu canından bezdirdim.
en sonunda da
bir kuru selamını bile kaybettim...
izni olmadan onu sewdiğim,
ve kalbine verdiğim geçici rahatsızlıktan dolayı
kendisinden çook özür dilerim...
*bahar*
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder